شعرهاي گوناگون

نشناخته را محرم هر راز مکن
قفل دل خود بر همه کس باز مکن
در قلک دل برای آینده خویش
جز عشق خدا و دین پس انداز مکن
________________________________________
همه فکر می کنند در دل غمی ندارم چون می خندم
اما غافلند از آن که به جز غم چیزی ذر دل ندارم.

نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه می لغزد
ولی یاران نمی دانند که من دریایی از دردم
به ظاهر گر چه می خندم ولی اندر سکوتی تلخ می گریم.
________________________________________
مثل این است که شب نمناک هست
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک غمی غمناک است.
________________________________________
باور نداشتم که گل آرزوی من
با دست نازنین تو بر خاک افتد
با این همه به جان می پرستمت
ب ا... اگر که عشق چنین پاک افتد.
________________________________________

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم
گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم
پر پروانه شکستن هنر انسان نیست
گر شکستیم ز غفلت من و مائی نکنیم
یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم
وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق ز هر بی سو و پایی نکنیم.
________________________________________
آنقدر رسم وفا مرد که ترسم لیلی
روزی اگر زنده شود یادی ز مجنون نکند
همه دلخوش از آنکه مطرب بزند به تار چنگی
من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار موئی
________________________________________

همه دلگرم عشق و رقص و آواز
دل من می کند سوی تو پرواز
به صد لبخند شرم آلوده گوئی
که من رفتم نمی آیم دگر باز
________________________________________
از نخل برهنه سایه داری مطلب
از مردم این زمانه یاری مطلب
عزت به قتاعت است و خاری به طمع
با عزت خود بساز و خاری مطلب.
________________________________________
ای دل به طریق عاشقی راه یکی است
در کشور عشق بنده و شاه یکی است
تا ترک دو رنگی نکنی در ره عشق
واقف نشوی که نعمت ا... یکی است.
________________________________________

هرگز ندیدم بر لبی لبخند زیبای تو را
هرگز نی گیرد کسی در فلب من جای تو را
________________________________________
ترک دین و دل نمودم تر جان هم می کنم
غیر از عشقت هر چه باشد آن هم می کنم.
________________________________________
هیچ می دانی آب دریا از کجاست؟
آب دریا اشک دلدار من است
قلب یارم را شکستم از جفا
دل شکستن شیوه و کار من است
گفتم او را از چه می خواهی مرا
گفت اینها جز اسرار من است.
________________________________________

رفیقان قدر یکدیگر بدانید
اجل سنگ است و انسان مثل شیشه
________________________________________
در گذشتن و ماندن رازی است
در گریستن و خندیدن حقیقتی است
راز ماندن و خندیدن حقیقتا برای تو باد.
________________________________________
گفتم دل و دین بر سر کارت کردم
هر چند که داشتم نثارت کردم
گفتا تو که باشی که بکنی یا نکنی
من بودم که بی قرارت کردم
________________________________________
یک روز چون موج نا گهان خواهم رفت
از عرصه خاک بی گمان خواهم رفت
اینجا چو غریبه ها دلم می گیرد
از خانه کوچک جهان خواهم رفت.
________________________________________

یادمه پرسیدم از تو می شه با هم بمونیم
گفتی این که دست ما نیست بذارش پای زمونه
________________________________________
یا زنده نیستم من یا زندگی نه این است
بر مرگ آفرین باد گر زندگی همین است.
________________________________________
وقتی گریه می کنم تو را در اشکهایم می بینم
اشکهایم را پاک می کنم تا دیگران تو را نبینند.
________________________________________
به اوج دل نشاندمت به رهگذار زندگی
زمانه گر خزان شود توئی بهار زندگی
به پاکی دلت قسم که دل ز تو نمی کنم
که تکیه گاه من توئی در این حصار زندگی.

نردبان این جهان ما و منی است
عاقبت این نردبان افتادنی است
لاجرم هر که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست.
________________________________________
در خواب خوش بودم شبی دیدم یکی در می زند
در را گشودم رو به او دیدم غم است در می زند
ای دوستان بی وفا از غم بیا موزید وفا
غم با این همه بیگانگس سر می زند هر شب به ما
________________________________________
خون چکید از شاخ و گلی, باغ و بهاران را چه شد؟
دوستی کی آخر آمد دوستاران را چه شد؟
________________________________________

روز در فکر توام شب خواب می بینم تو را
خواب شب پوچ است من روز خواهم تو را.
________________________________________
سیب سرخی به من داد و رفت
ساقه سبز دلم را چید و رفت
عاشقی های مرا باور نکرد
عاقبت بر عشق من خندید و رفت
اشک در چشمان سردم حلقه زد
بی مروت گریه ام را دید و رفت.
________________________________________
گریه هام بی صداست
عشق من بی انتهاست
ردپای اشکهایم را بگیر
تا بدانی خنده عاشق کجاست.

ای خدا این وصل را هجران مکن
سر خوشان عشق را نالان مکن
نیست در عالم ز هجران تلخ تر
هر چه خواهی کن ولیکن آن مکن.
________________________________________
هر چه باشی نازنین ایام خارت می کند
هر چه باشی شیر دل دنیا شکارت می کند
هر چه باشی با لب خندان نیان دیگران
عاقبت دست طبیعت اشک بارت می کند.
________________________________________
کاش......................
کاش قلبها وسعت می گرفت
شمع با پروانه الفت می گرفت
کاش توی جاده های زندگی
خندهم از گریه سبقت می گرفت.
________________________________________

طبیبان بر سر بالین من آهسته می گویند
که امشب تا سحر این عاشق دیوانه می میرد
دلم از درد می لرزد تمتم آرزوهایم همه ناگفته
می ماند و خورشید نگاهم تا ابد تاریک
________________________________________
لحظه ای بنشین و در چشم غم آلودم نگر
تا زبان حال من گوید حکایت های دل.
________________________________________
دوستی......
دوستی نیز درختی است مثل کاج مثل سرو
چو بلند و محکم که به ما وابسته است , چه عظیم و چه قشنگ
________________________________________
من تمام هستی ام را در نبرد با سرنوشت در تهاجم با زمان آتش زدم, کشتم.
من بهار عشق را دیدم وای باور نکردم یک کلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم.
من ز مقصد پی پوج ها افتادم تا تمام خوبیها رفتند و خوبی ماند در یادم.
من به عشق منتظر بودن همه صبر و قرارم رفت , بهارم رفت, عشقم مرد, یارم رفت.
________________________________________

ای شمع آهسته بسوز که شب دراز است امشب
ای اشک آهسته بریز که غم زیاد است امشب.
________________________________________

من که می دانم شبی عمرم به پایان می رسد
نوبت خاموشی ام سخت آسان می شود
پس چرا عاشق نباشم.
________________________________________
در شکست شیشه دل احتیاج سنگ نیست
این شقایق با نگاهی سرد پرپر می شود
________________________________________
تنها به نشانی خوشم
به نهایتی که عشق را آفرید.
________________________________________

عشق حقیقی هیچگاه یکنواخت و آرام پیش نمی رود.
-عشق آرام بخش است ، بسان آفتاب پس از باران.
- آنانکه عشق خود را آشکار نمی کنند ، معشوق نخواهند بود.

وقتی گریبان عدم با دست خلقت مي دريد

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید


وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید

وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید


من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود

آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانت ربود


وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شدوعالم به آدم سجده کرد


من بودم و چشمان تو نه عاشقیو نه دلی

چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی

چه کسی جز تو می تونست منو در آغوش بگيره
و دنيا را از حرکت باز دارد ،
چه کسی جز تو می تونست مرا آگاه سازد
به بهترين شکل ممکن ،
چه کسی جز تو می تونست دستم رو بگيره
و مرا به سرزمين رويا ها ببرد ،
چه کسی جز تو می تونست چنان وجدی به من بده
که از خوشی فرياد کشم
چه کسی جز تو می تونست منو با عشق پيوند دهد
و قلبم را بگشايد ،
چه کسی جز تو می تونست تک تک ستاره ها رو
به زمين بياره ،
چه کسی جز تو می تونست به من بگه
" همانگونه که هستی دوستت دارم " ،
حتی يک نفر هم نمی تونست
مثل تو باشد ،
پس من هم کسی را مثل تو
دوست نخواهم داشت

عزیزم
این دنیا بی رحم است
چیزی بنام عشق در ، درکش نمی گنجد
اگر بخواهد پشت می کند به
تمام عاطفه و احساسات
اشک و غمو حسرت نمی شناسد
چه می توان کرد با او ؟
من که دلم را به همین روزهای
با تو بودن
و با امید با تو ماندن
خوش کرده ام
قدرتم عشقم هست و
عشقم بودن من ،
من تمام باورهای غلطم را
خط زده ام در عشق،
تا جایی که می دانم
تو همان عشقی
و حتی چیزی بالاتر از عشق

می پرستمت چون لایق پرستشی ... می ستایمت چون لایق ستایشی ... می شناسمت
چون از جنس منی ... می خوانمت چون زیباترین نوشته ای .. می بوسمت چون شیرین
ترینی.... در اغوش می کشمت چون به اندازه ی آغوش منی .. به خود می بالم که عاشق
تو ام ... چون لایق عشقی ... به خود می بالم که با تو هستم ... چون با تو بودن رویای من
است

ای عشق تو ما را به کجا می کشی ای عشق
جزء محنت و غم نیستی اما خوشی ای عشق
این شوری و شیرینی من خون زلب توست
صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق
دین و دل وحسن و هنر و دولت و دانش
چندانکه نگه می کنمت هر ششی ای عشق
آواز خوشت بوی دل سوخته دارد
پیداست که مرغ چمن آتشی ای عشق

شهر هرت کجاست؟
شهر هرت جایی است که رنگهای رنگین کمان مکروهند و رنگ سیاه مستحب !
شهر هرت جایی است که اول ازدواج می کنند بعد همدیگه رو می شناسن !
شهر هرت جایی است که همه بَدَن مگر اینکه خلافش ثابت بشه !
شهر هرت جایی است که دوست بعد از شنیدن حرفات بهت می گه :‌ دوباره لاف زدی !؟
شهر هرت جایی است که بهشتش زیر پای مادرانی است که حقی از زندگی و فرزند و همسر ندارند !
شهر هرت جایی است که درختا علل اصلی ترافیک اند و بریده می شوند تا ماشینها راحت تر برانند !
شهر هرت جایی است که کودکان زاده می شوند تا عقده های پدرها و مادرهاشان را درمان کنند !
شهر هرت جایی است که شوهر ها انگشتر الماس برای زنانشان می خرند اما حوصله 5 دقیقه قدم زدن را با همسران ندارند !
شهر هرت جایی است که همه با هم مساویند و بعضی ها مساوی تر !
شهر هرت جایی است که برای مریض شدن و پیش دکتر رفتن حتماْ باید پارتی داشت !
شهر هرت جایی است که با میلیاردها پول بعد از ماهها فقط می توان برای مردم مصیبت دیده چند چادر برپا کرد !
شهر هرت جایی است که خنده عقل را زائل می کند !
شهر هرت جایی است که زن باید گوشه خونه باشه و البته اون گوشه آشپزخانه است و بهش می گن مروارید در صدف !
شهر هرت جایی است که مردم سوار تاکسی می شن زود برسن سر کار تا کار کنن و پول تاکسیشونو در بیارن !
شهر هرت جایی است که 33 بچه کشته می شن و مامورای امنیت شهر می گن: به ما چه ، مادر پدرا می خواستند مواظب بچه هاشون باشند !
شهر هرت جایی است که نصف مردمش زیر خط فقرن اما سریالای تلویزیونیشو توی کاخها می سازن !
شهر هرت جایی است که 2 سال باید بری سربازی تا بلیط پاره کردن یاد بگیری !
شهر هرت جایی است که موسیقی حرام است ، حرام !
شهر هرت جایی است که همه با هم خواهر برادرن اما این برادرا ، خواهرا رو که نگاه می کنن یاد تختخواب می افتن !
شهر هرت جایی است که گریه محترم و خنده محکومه !
شهر هرت جایی است که وطن هرگز مفهومی نداره و باعث ننگه !
شهر هرت جایی است که هرگز آنچه را بلدی نباید به دیگری بیاموزی !
شهر هرت جایی است که همه شغلها پست و بی ارزشند ، مگر چند مورد انگشت شمار !
شهر هرت جایی است که وقتی می ری مدرسه کیفتو می گردن مبادا آینه داشته باشی !
شهر هرت جایی است که دوست داشتن و دوست داشته شدن احمقانه، ابلهانه و ... است !
شهر هرت جایی است که توی فرودگاه برادر و پدرتو می تونی ببوسی ، اما همسرتو نه !
شهر هرت جایی است که وقتی از دختر می پرسن می خوای با این آقا زندگی کنی می گه : نمی دونم هر چی بابام بگه !
شهر هرت جایی است که وقتی می خوای ازدواج کنی 500 نفر رو دعوت می کنی و شام میدی تا برن و کلی پشت سرت حرف بزنن !
شهر هرت جایی است که هرگز نمی شه تو پشت بومش رفت مگر اینکه از یک طرفش بیفتی !
شهر هرت جایی است که .......
خدایا این شهر چقدر به نظرم آشناست

وقتی که رفتی عشق من در دام غم زندان شدم
همدم این روزهای سرد بی پایان شدم
دیگر آن چشمه ی جوشان سخن مرد
دست در دست غم و مخمور و بی سامان شدم
گفتم پریشانم ببین بر سر پیمانم ببین
پیمان شکستی و ندیدی که چه بی ایمان شدم
گر تو مهم بودی به شب مهر تو بودم در طلب
رفتی و آیینه شکست رفتی و بی ماهان شدم
شراب شعر من اگر دیگر نمی جوشد چنان
علت تویی طرار ره بی جان و بی جانان شدم

بیا
بیا تا پا به پای ماه و کوکب برای مرگ مهر و مهربانی ها بگرییم
بیا تا در بر هم در دل شب به حال انجماد همزبانی ها بگرییم
بیا با من بیا هم بغض شبهای خیال انگیز بی پایان تنهایی
که روی این زمین پر ز نیرنگ لبالب به یاد کوچ سبز آسمانی ها بگرییم

چه شب هایی ست !
چه شب هایی !
چه شبهای بلند سرد تنهایی
چه تبهایی از این سرما تن امید من کرده است !
چه بیهوده چه بی روزن
در و دیوار این خانه
مرا از برف و از سرما حفاظت میکنند
افسوس
که سرما در درون ما درخت ÷یر بی بار است!
چه سودم بیت غم وقتی که عشقم بر سر دار است؟
چه سودم این دعا و ورد روحانی سرایم دیر بی یار است!
نه فردا حتمی و حتی نه این یک دم
نمیدانم چرا اما می گویند
فرصتها برای عاشقی بسیار بسیار است...

ادم ها در آن قهقه ها در دلتان
ياد آن قطره ي تنها که در گوشه ي چشم ابديت
از ترس ثانيه ي بعد به خود مي لرزيد
آيا بوديد؟
آدم ها در آن غوطه وري در بحر زرين زر و سيم و فلز
در چشمان مسخ شده تان ايا به ياد
احساسي که در کنج دلي از بيم کژخندهاي
تلختان ÷نهان شده ÷وسيده بود بودید؟
آيا در آن مستي تان از شوق بهار
ياد آن زخمي که شلاق زمستان مستي او را نيستي کرد
هم بوديد؟

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد .

نمی خواهم بدانم کوزه گر از خواک اندامم

چه خواهد ساخت ؟

ولی بسیار مشتاقم

که از خاک گلویم سوتکی سازد

گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش

و او یکریز و پی در پی

دم گرم خوشش را بر گلویم سخت بفشارد

و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکفد در من

سکوت مرگبارم را .

هزاران غم دراين سينه تمسخروار مي خندند
به ريش من كه مدت هاست بدون لحظه اي وقفه
ز ناچاري با همه غمهام مي سازم
چه سازم چارهء اين درد ها
اين همه بي هم زبانيها
نه دارويي ، نه تسكيني
همه درد است
دلم در گير و دار عشق خونريزيست
سرم سودايي زلف پريشانيست
دو چشمم مات چشمانيست ، سخت افسونگر
و دستانم به اميد بيان قلب بي تابم
قلم در دست ، اسير شعر غم گشته
ستون هاي نحيف و خستهء جسمم
ندارد تاب ره پويي
چه مي گويم؟
كدامين راه؟
مگر مانده رهي كز سر تشبيه آن به كوره راهي از اميد
نپيمودم
مگر مانده دراين عالم راه و بي راهي
كه با خسته تني مقهور ظلم اين زمين
نپيمودم
مگر كفشي برايم مانده
كه در راه رسيدن تا وجود خويش
نفرسودم
نمي داني كه در پيمودنت اي راه پر چاله چه ها ديدم
تو نشنيدي صداي پچ پچ آن رهگذر را
كه با ديگر كسي مي گفت
ببين بيچاره را
ديوانهء عشقي شده هم پايهء رويا
نمي داند ره و بي راه
نمي فهمد كه آسايش چه طعم دلبري دارد
نمي داند كه عشق و دوستي برپايهء پول است
نمي داند...
هزاران مردم صد دل تمسخروار مي خندند
به ريش من كه مدتهاست بدون وقفه مي ميرم