شعرهاي گوناگون

سختی ها به ما می آموزند که قدر زندگی را بیشتر بدانیم!!
زندگی تغییر می کند همان گونه که رشد می کنیم&

و این حقیقتی است پذیرفتی.

آموختن بیشتر ،رشد بیشتر را به همراه می آورد.

شاد زی! زندگی به تمامی در برابر توست.

زندگی از آن توست.

و فرصتی در برابرت که کسی و چیزی باشی که می خواهی.

ای خدای دشت نیلوفر!

کو کلید نقره ی درهای بیداری؟

در نشیب شب صدای حوریان چشمه می لغزد.

ای در این افسون نهاده پای

چشم ها را کرده سرشار از مه تصویر!

باز کن درهای بی روزن

تا نهفته پرده ها در رقص عطری دست جان گیرند

حوریان چشمه! شویید از نگاهم نقش جادو را



مو پریشان های باد!

برگ های وهم را از شاخه های من فرو ریزید.

آخرین جرعه ی این جام!
همه می پرسند :

چیست در زمزمه ی مبهم آب؟

چیست در همهمه دلکش برگ؟

چیست در بازی آن ابر سپید،

روی این آبی آرام بلند،

که تو را می برد این گونه به ژرفای خیال





چیست در خلوت خاموش کبوتر ها؟

چیست در کوشش بی حاصل موج؟

چیست در خنده ی جام؟

که تو چندین ساعت،

مات و مبهوت به آن می نگری!؟



نه به ابر،

نه به آب دريا،

نه به برگ،

نه به این آبی آرام بلند،

مه به این خلوت خاموش کبوتر ها،

نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام،

من به این جمله نمی اندیشم.



من ، مناجات درختان را ،هنگام سحر،

رقص عطر گل یخ را با باد،

نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه،

صحبت چلچله ها را با صبح،

نبض پاینده ی هستی را در گندم زار،

گردش رنگ . طراوت را در گونه ی گل،

همه را می شنوم،

می بینم.

من به این جمله نمی اندیشم!



من به تو می اندیشم

ای سراپا همه خوبی،

تک و تنها به تو می اندشم.

همه وقت

همه جا

من به هر حال که باشم به تو می اندیشم.

تو بدان این را ،تنها تو بدان!

تو بیا

تو بمان با من ،تنها تو بمان!



جای مهتاب به تاریکی شب تو بتاب

من فدای تو،به جای همه گل ها تو بخند.

اینک این من که به پای تو درافتادم باز

ریسمانی کن از آن موی دراز،

تو بگیر،

تو ببند!





تو بخواه پاسخ چلچله هارا ،تو بگو!

قصه ابر هوا را ،تو بخوان!

تو بمان با من ،تنها تو بمان





در دل ساغر هستی تو بجوش،

من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقی ست،

آخرین جرعه ی این جام تهی را تو بنوش!

دیری نمی گذرد که همه چیز بهتر خواهد شد
فراموش مکن
تا باران نباشد رنگین کمان نیست،

تا تلخی نباشد شیرینی نیست،

و گاه همین دشواری هاست ،

که از ما انسانی نیرومند تر و شایسته تر می سازد.

هنگامه


ای دل لبریز از شوق و امید!

کاش می دیدی که فردا نیستیم.



کاش می دیدی که چون پنهان شدیم؛

در همه آفاق پیدا نیستیم.



گرچه هر مرگی تسلی بخش ماست

کاندر این هنگامه تنها نیستیم!



بدتر از مرگ است آن دردی ،که :باز
زندگی می خندد و ما نیستیم.

نا کامی ها همیشه به فرداهای بهتر می انجامد!!!
بگذار اشکهایت جاری شوند ،

بگذار گل لبخند بر لبانت بشکفد

اما تسلیم،هرگز!هرگز!

به یاد آر....

که در تو نیرویی است که نوید واقعیت یافتن رویاهایت را می دهد.

حتی آن زمان که بسیار دور می نمایند.

آخر ای دوست ،نخواهی پرسید
که دل از دوری رویت چه کشید؟

سوخت در آتش و خاکستر شد

وعده های تو به دادش نرسید.

داغ ماتم شد و بر سینه نشست

اشک حسرت شد و بر خاک چکید

آن همه عهد فراموشت شد؟

چشم من روشن،روی تو سپید

جان به لب آمده در ظلمت غم

کی به دادم رسی ای صبح امید؟

آخر این عشق مرا خواهد کشت

عاقبت داغ مرا خواهد دید.

دل پردرد فریدون مشکن

که خدا بر تو نخواهد بخشید.

همنفسکه بودیم نبودیم کسی کشت مارا غم بی همنفسی

تا که رفتیم همه یار شدند خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آنیینه بدانیم چو هست نه در آن وقت که اقبال شکست

پاييزتو پاييز اومدي و دلم رو روشن كردي

تو پاييز رفتي و تنهام گذاشتي



اما پاييز با تموم دلگيريش منو تنها نذاشت



پاييز رو دوست دارم چون بوي بارون رو ميده



بوي وفا رو ميده يادم مياره كه بي وفايي آخر دنيا نيست



پاييز بهم ميگه تو اين فصل بايد خودمو از نامهربونيا پاك كنم



به فكر آسمون آبي بهاري باشم كه داره مياد



********************************

وقتي دل ميگره چيكارش بايد كرد ؟ چه جوري بايد بهش حالي كرد كه همش دروغ بوده ...



چه جوري بايد بهش گفت فقط سرگرمي بوده همين و بس حالا اون ديگه اين سرگرمي رو نمي خواد...



اي دل تنهاي من بايد باور كني كه از اول هم تو رو نمي خواست ...



بايد باورت بشه كه اونم يكي بود مثل بفيه ...



ديگه دلم هيچ چيز و هيچ كس رو نمي خواد...



دلم واسي دل خودم مي سوزه...



خيلي سخته تو ماه مهر دلت تنها بشه...



چقدر بده دلت واسي خندهاي بي بهونه تنگ بشه...



خيلي خيلي سخته واسي كسي كه يه زماني سنگ بود اما حالا هر لحظه خورد ميشه ...



خيلي نامردي دل كسي رو شكو ندن...



اما اين انصافه كه دل كسي رو بشكوني بازيش بدي بعد بري دنبال كارت...



****************

به خلوتگاه تنهاییت دوباره خواهم آمد،




و خواهم شکست



سکوت تنهاییت را و تو را با خود



به تجلی گاه روشنی می برم



به جایی که احساس آئینه قابل لمس باشد



به جایی که سکوت معنای همه ی حرفهای ناگفته است



به دوردستها



به دیاری که آدمها زیر سنگینی کوله بار خیانت



بی صدا ،نشوند.....



به دیاری که همه تن پوشی از صفا



به همراه دستاویزی از راستگویی به تن



کنند و در دشت وسیع صداقت همراه با رقص واژه ها



و با ترانه سکوت



به دلبری دلهای عاشق بروند



و از آنجا همگام با هم به دیار تو می آئیم .



تو ای تنها واژه معلوم ...........

چه کسی
چه کسی منو تنها آفرید؟
با گریه ، فریاد میزد.
خدایی که
از تنهایی
خسته شده بود!

زندگیدر باغ بی برگی زاده شدم،و در ثروت فقر غنی گشتم و از چشمه ی ایمان سیراب شدم و در هوای

دوست داشتن دم زدم.و در آرزوی آزادی سر بر داشتم و در بالای غرور قامت کشیدم و از دانش ،طعامم

دادند و از شعر شرابم نوشاندند و از مهر،نوازشم کردندو حقیقت دینم شد و راه رفتنم و خیر حیاتم شد

و کار ماندنم. و زیبایی عشقم شد و بهانه ی زیستنم!!!

خدایا!

آتش مقدس شک را انچنان در من بیفروز تا همه ی یقین هایی که در من نقش کرده اند بسوزد

و آنگاه ازپس توده ی این خاکستر لبخنده مهر واره بر لب های صبح یقینی شسته از هر غبار

طلوع کند .

خدایا!

به هر که دوست می داری بیاموز که عشق از زندگی کردم بهتر است و به هر که دوست تر می داری

بچشان که دوست داشتن از عشق بر تر است.

خدایا!

به من زیستنی عطا کن که در لحظه ی مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذاشته است

حسرت نخورم و مردنی عطا کن که بر بیهودگی اش سوگوار نباشم .بگذار تا آن را من خود انتخاب کنم

اما آنچنان که تو دوست داری .چگونه زیستن را تو به من بیاموز، چگونه مردن را خود خواهم آموخت.

غم تنهاییغم تنهایی منو دیوونه کرده گل یادت تو دلم جوونه کرده
تو دلم غم تو مثل یه پرنده زیر سقف خوونه آشیونه کرده

هر کسی داره دلش شوق نگاری روزگار می گذرونه به عشق یاری
واسه این چشم انتظار دیگه نمونده نه تحملی نه صبری نه قراری

من که غمخوار ندارم جز تو کس یار ندارم
دگری را نپرستم منو از یاد نبر .. یاد نبر

آن شب که در گذرگاه مهتاب رفتی



به یادت نبود که مهتاب باز گذر خواهد کرد



و حال مدتی است که در رهگذر مهتاب می نشینم



و تو نیستی .



و رفتنت را مرور می کنم



و تو نیستی



زیبا باشید

شاید در دور دست

دشتی باشد

که از قطره اشکی سیراب شود

شاید در این نزدیکی

انسانی باشد که زمین را بفهمد

خدایی باشد

که دریا را نوازش کند

شاید رد پایی باشد

که باز موجها بشویندش



نمی دانم

شاید هنوز قلبی باشد

که تپیدن را درک کند

زیبا باشید

چه سخت و طولانی است گذر بر وادی حیرت

مرگی که یک عمر طول می کشد!

با سر انگشتان نوازشگر باران اشک. روییدن و با گریه های ابرهای اندوهبار. سیراب نوشیدن و در خاک پر برکت و حاصلخیز درد. ریشه بستن و با رنج پروردن و در انتظار قد کشیدن .........

تنهایی خانه دل و انزوا بستر و یاس گهواره وبی کسی آغوش آرام بخش و عطش آب خوشگوار و ......جدایی سرود هر سحر و فرار زمزمه هر روز ....................

دوست داشتن من احساس لطیفی است که در ذهنم پروانه ای می بینمش. پروانه ای دارای تمام خصوصیات یک پروانه. آرام و بی صدا. زیبا و متین با بالهای رنگین.

پروانه ی زیبای من همه چیز من است. تنها دارایی من در این دنیای عظیم. پروانه زیبای من از همهی وجود من بوجود آمد و نفهمید که چگونه با همه غروری که داشت به یک گل عادت کرد.

تنها یک گل ...

اما انگار نباید این چنین می شد. آخر آن گل حق پروانه ی دردمند من نبود مثل همه چیز در دنیا که حق من نبوده است من زود زود پذیرفتم که نباید آن گل پروانه ی من باشد و نخواستم که چنین باشد.

نخواستن از وجود من و در خون من است. آن گل خوب حق پروانه ی من نبوده و آن پروانه ی معصوم حق من نیست.

من از این دنیا حتی حق دوست داشتن هم ندارم.

پروانه ی زیبای من رنج برد عذاب کشیداما باید می رفت و نمی ماند.

من برایش گریه کردم باید می برید از همه چیز چون من که بریدم از همه کس. پروانه ی زیبایم را بغل کردم و بوسیدمش و بوییدمش. بالهای رنگینش بوی گل می داد و من با بریدنش غصه خوردم مثل وقتی که با آهنگ غم گریه کردم.

دانست که زمان زمان رفتن است. پس بال گشود و هیچ نگفت آخر پروانه صدا و حرف زدن نمی شناخت.

پروانه ی من وقتی به آسمان رسید همه ی وجودش اشک شد و بارید. شایدبه خاک فرو رود و گل خوب را سیراب نماید از وجودش هیچ نماند.

تقدیم به گل عزیزم ... که عشق خوبم است.

چه مهربان بودی ای یار،ای یگانه ترین یار
چه مهربان بودی وقتی دروغ میگفتی
چه مهربان بودی وقتی که پلکهای آینه ها را میبستی
و چلچراغها را
از ساقه های سیمی میچیدی
و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق میبردی
تا آن بخار گیج که دنباله ی حریق عطش بود بر چمن خواب مینشست
و آن ستاره های مقوایی
به گرد لایتناهی میچرخیدند....

دلت وقتی که تنها شد

سرودی مهربانی با کدامین خسته خواهی خواند

و لبهایت کدامین تشنه را سیراب خواهد کرد

نگاهت را به چشمان چه کسی از شوق خواهی دوخت؟

خبر آوردن می دونم خیلی شلوغ شده سرت

می گن خداحافظ شده کلام اول آخرت

همه همش دنبالتن خیلیا رو پس می زنی

نه با همه کس میشینی نه سر به هر کس میزنی

نــه نمی خوام ببینمت ، نــه دیگه حرفشم نزن

حرفی نمونده بین ما ، از این به بعد نه تو نه من !

نــه نمی خوام ببینمت ، نه برو از پیشم برو

دیگه ازت بدم میاد، دیگه نمی خوامت تو رو

من و واسه وقتی می خوای که خلوته دور و برت

خبر آوردن می دونم خیلی شلوغ شده سرت

میرسه اون روزی که باز میای و می افتی به پام

ولی دیگه با دیگرون فرقی نمی کنی برام

پاشو برو این آخرشه ، آخر خط من و تو...

نــه نمی خوام ببینمت ، نــه دیگه حرفشم نزن

حرفی نمونده بین ما ، از این به بعد نه تو نه من !

نــه نمی خوام ببینمت ، نه برو از پیشم برو

دیگه ازت بدم میاد ، دیگه نمی خوامت تو رو...

من و واسه وقتی می خوای، که خلوته دور و برت

خبر آوردن می دونم ، که خلوته دور و برت

خیلی شلوغ شده سرت ، میرسه اون روزی که باز

میای و می افتی به پام

ولی دیگه با دیگرون فرقی نمی کنی برام

پاشو برو این آخرشه ، آخر خط من و تو...

نــه نمی خوام ببینمت ، نــه دیگه حرفشم نزن

حرفی نمونده بین ما ، از این به بعد نه تو نه من !

نــه نمی خوام ببینمت ، نه برو از پیشم برو

دیگه ازت بدم میاد ، دیگه نمی خوامت تو رو

آرزومـــــــــه که در و وابکنی بیای تو خونه

تو رو تو بغل بگیرم عاشقونه

آرزومه آرزومه

اسمت رو لبامه بی اراده

چشمای تو از سرم زیاده

چشمای تو از سرم زیاده

از قسمت دیدن تو شادم

از بخت خوشم دل به تو دادم

از بخت خوشم دل به تو دادم

آرزومه آرزومه

***********

از خدامه خونه خوش بو بشه

با عطر نفس هات

از خدامـــــه که بشه مال

من اون چشمای زیبات

که بشه مال من

اون چشمای زیبات

هر جوری که فکر کنی باهاتم

راضی به رضای اون چشاتم

خوش صورت و خوش نقش و نگاری

غم و غصه ای نیست تو من و داری

آرزومه

آرزومـــــــــه که در و وابکنی بیای تو خونه

تو رو تو بغل بگیرم عاشقونه

آرزومه آرزومه...